Τι θέλουν να πούν...οι ποιητές;

Εντάξει, τον Βενιζέλο ας τον αφήσουμε στην άκρη. Ίσως ο πολιτικός αμοραλισμός να είναι στο DNA του…
Αλλά ο Σκανδαλίδης; Η Γκερέκου; Ο Κουτσούκος; Ο Κασσής;

Πιστεύουν στ’ αλήθεια, πως αυτό το μπες-βγες σε ένα κόμμα (ακόμα κι αν αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ!) προάγει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών ταγών του;
Ειδικά ο και… ποιητής Κωνσταντής Σκανδαλίδης, ένα ιστορικό στέλεχος με αξιοπρόσεχτη διαδρομή,
πιστεύει στ’ αλήθεια ότι τη μια αρνούμενος να ψηφίσει επαχθή μέτρα αντιλαϊκά και την άλλη επιστρέφοντας σε ένα κόμμα που υπηρετεί την υλοποίηση αυτών των επαχθέστατων μέτρων, εκπέμπει προφίλ πολιτικής σταθερότητας;

Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ότι δεν θα μπορούσε να είναι απών απ’ τη νέα μάχη συσχετισμών, που προσφέρει σκηνές απείρου κάλλους;
Ότι δεν θα μπορούσε να μη βάλει και τη δική του σφραγίδα σε ένα άγριο ξεκατίνιασμα ομάδων, φραξιών, χωρίς αρχές;
Ότι δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από μια κόντρα πλήρως αποϊδεολογικοποιημένη, καρικατούρα άλλων αντιπαραθέσεων του παρελθόντος που είχαν στοιχειώδεις έστω θέσεις, απόψεις;
Ότι θα πρέπει κι αυτός να συμβάλει σε αυτή την κρίση αξιών του πολιτικού συστήματος, που έχει οδηγήσει την αξιοπιστία του στα Τάρταρα;
Ότι θα έχανε αν δεν ήταν παρών σε μια διαδικασία παρωδία;
Ή μήπως ότι επιθυμεί να πλασαριστεί -και αυτός- σε μια μάχη διαδοχής ενός «αδειανού πουκάμισου»;
Αντάμα με άλλους φωστήρες του… σοσιαλισμού, επιπέδου Παναγιωτακόπουλου, Καρχιμάκη, Σαχινίδη, Παντελή και πάει λέγοντας;
Μετρώντας τα «κουκιά» μιας παρηκμασμένης διαδικασίας ευτελισμού της πολιτικής πράξης;
Τι θέλει λοιπόν να πει ο… ποιητής;