Το ΚΚΕ καταναλώνει την ιστορία του!

Είναι γνωστά τα πρόσφατα γεγονότα στο δημοτικό συμβούλιο  και το επεισόδιο κατά του επικεφαλής της Λαικής Συσπείρωσης Νίκου Γκισγκίνη.
Στον τύπο διάβαζα για ένα άλλο περιστατικό που αφορούσε το μέλος του ΚΚΕ και πρόεδρο του εργατικού κέντρου κ. ΣΠΥΡΑΤΟ. Και για τα δύο αυτά περιστατικά ακολούθησαν ανακοινώσεις του ΚΚΕ ή φορέων που ελέγχει πλειοψηφικά όπως η ΕΛΜΕΚΙ.
Η ερμηνεία του ΚΚΕ πάνω στα ζητήματα αυτά είναι ότι πρόκειται για μία “αντικομμουνιστική επίθεση” κατά “λαικών αγωνιστών” από δυνάμεις της άρχουσας αστικής τάξης.  Για το ζήτημα του Νίκου Γκισγκίνη έχουμε ήδη τοποθετηθεί. Για το ζήτημα του Μάκη Σπυράτου δεν υπάρχει λόγος κάποιος να τοποθετηθεί αφού πρόκειται για μια προσωπική υπόθεση ανάξιας σχολιασμού, χωρίς κάποιο ουσιαστικό  πολιτικό περιεχόμενο.
 
Το ζήτημα όμως έχει να κάνει με το ίδιο το ΚΚΕ στην Κεφαλονιά και με την κατά τη γνώμη μου αυθαίρετη ερμηνεία του κοινωνικού και πολιτικού προβλήματος.
Το ΚΚΕ πιστεύω ότι αιχμαλωτίζει την πολιτική στο όριο του κόμματος. Προχωράει σε ένα διαρκές εγκώμιο
του κόμματος και των στελεχών του, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να εγκωμιάζει την πολιτική την ίδια.
Η δημοκρατία πρέπει να ερμηνεύεται αυθεντικά και όχι ανάλογα με την εμπλοκή του κόμματος του ίδιου ή των στελεχών του. Θα είχε αξία το ΚΚΕ να τοποθετηθεί απέναντι στην επίθεση κατά του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου στα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα. Ήταν η επίθεση αυτή των αρχών πράξη αντιδημοκρατική? Στρεφόταν κατά της δημοκρατίας? Στρεφόταν κατά λαικών αγωνιστών?
 
Διαφορετικά το συνεχές εγκώμιο υπέρ του κόμματος και των στελεχών του διαμορφώνει μεν ένα στρώμα κομματικών υπηκόων αλλά δεν αναδεικνύει τη δημοκρατία. Ακόμα περισσότερο αυτή η τακτική καταναλώνει την ιστορία του ΚΚΕ.

κείμενο: Κώστας Ζαπάντης