Μετα τις εκλογές ΤΙ;

του Γιάννη Βλαχούλη

Ως πολίτες βιώνουμε την πλέον περίεργη και αντιφατική προεκλογική διαδικασία που φαντάστηκε κανείς ποτέ.

Αρχηγοί κομμάτων που ευθύνονται απόλυτα για το κατάντημα της Χώρας, τον πλήρη ευτελισμό της πολιτικής και την δυστυχία των πολιτών, απαρνούνται μετά βδελυγμίας το εντελώς πρόσφατο πολιτικό τους παρελθόν και υπόσχονται πράγματα που ούτε μπορούν ούτε θέλουν να πραγματοποιήσουν.

Τα δυό κόμματα που για σχεδόν σχεδόν 35 χρόνια κυριάρχησαν στο Ελληνικό πολιτικό στερέωμα  συρρικνώνονται διασπώμενα.

Οι αποσχισθέντες ελάχιστα πείθουν για τις προθέσεις τους, πολύ δε περισσότερο για την μετεκλογική πορεία τους.

Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα της Αριστεράς ελάχιστα έως καθόλου δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το τεράστιο κενό αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης που μαστίζει τους δυό κυβερνητικούς πολιτικούς σχηματισμούς και να αυξήσουν ανάλογα την εκλογική τους δύναμη, είτε λόγω αδυναμίας να αρθρώσουν πειστικό πολιτικό λόγο, είτε λόγω απουσίας συγκροτημένης και ομοιογενούς πολιτικής πρακτικής καθώς και σαφών πολιτικών θέσεων.

Νέα κόμματα παρουσιάζονται χωρίς όμως ευκρινή πολιτικό λόγο, επαρκή οργανωτική συγκρότηση και ολοκληρωμένες, ρεαλιστικές και ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις.

Ο προεκλογικός λόγος απευθύνεται σε ολίγους και εκλεκτούς, σε κλειστούς και απόλυτα ελεγχόμενους χώρους από τον φόβο των αντιδράσεων του χειμαζόμενου κοινωνικού συνόλου.

Φαίνεται ότι η διαδικασία διεξαγωγής της αυστηρά φρουρούμενης και για ολίγους παρέλασης της 25^ης Μαρτίου επεκτείνεται και στην προεκλογική διαδικασία.

Είναι φανερό ότι οι επερχόμενες εκλογές κάθε άλλο παρά μπορούν να λύσουν το πολιτικό αδιέξοδο.

Το πολιτικό κατεστημένο και οι πάτρωνες του προκύρηξαν εκλογές όταν, κατά την δική τους εκτίμηση, δημιούργησαν τις
απαραίτητες προυποθέσεις να εκτονώσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια «εντός των τειχών» διασφαλίζοντας έτσι την κυριαρχία τους στα πολιτικά πράγματα.

Οντως ο ληστρικός και κατάφορα αντιδημοκρατικός εκλογικός νόμος με το μπόνους των 50 εδρών που χαρίζει στο πρώτο κόμμα  και η δημιουργία ελεγχόμενων πολιτικών σχημάτων-δορυφόρων παρέχουν την δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, είτε με συνεργασία των δυό πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων και την επικουρική συμμετοχή άλλων μικρότερων είτε με μετεκλογική σύμπραξη της «δεξιάς πολυκατοικίας».

Αυτό το σενάριο βέβαια πόρω απέχει από του να εξασφαλίζει διαρκή και βιώσιμη λύση.

Η μεταβατική περίοδος θα συνεχιστεί και μετά την 6^η Μαΐου και μάλιστα πιο επώδυνη τόσο για την όποια κυβέρνηση προκύψει η οποία θα αντιμετωπίσει άμεσα  την σκληρή πολεμική τόσο της αντιπολίτευσης, όσο και φυγόκεντρες τάσεις στο «εσωτερικό» της αφού τα αντιλαϊκα μέτρα που κατά τεκμήριο θα αναγκαστεί να επιβάλλει θα προκαλέσουν θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων και αναταραχών που δεν μπορεί παρα να επιρρεάσουν καταλυτικά και την συνοχή της.

Είναι πασιφανές ότι απώτερος σκοπός και στόχος των ασκούντων την πραγματική εξουσία δεν είναι η αποπληρωμή του χρέους αφού κάτω από τις παρούσες συνθήκες το εγχείρημα είναι παντελώς αδύνατο.  Αυτό που συντελείται δεν είναι παρά ένα εκτεταμένο πείραμα πλήρους ποδηγέτησης λαών και χωρών.

Αδυνατώντας να αρνηθούν τον εαυτό τους οι κυβερνώντες και πολύ περισσότερο να μην υπακούσουν στα υπερεθνικά αφεντικά τους θα συνεχίσουν να απομυζούν κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας καταδικάζοντας τους πολίτες σε πλήρη ένδεια.

Τα περί ανάπτυξης είναι απλά φληναφήματα αφού κάτι τέτοιο είναι παντελώς αδύνατο να συμβεί όσο η Χώρα θα έχει παραχωρήσει την εθνική της κυριαρχία σε τρίτους.

Διαβλέποντας τον κίνδυνο γενικευμένων ανδράσεων το πολιτικό κατεστημένο αντιδρά ήδη σε  πολλά επίπεδα. Προβάλλει με όλα τα μέσα τις καταστροφικές συνέπειες που συνεπάγεται κατά την δική τους θεώρηση βέβαια, η πιθανότητα ευάλωτης κυβέρνησης ή και πιθανής ακυβερνησίας λες και η οικτρή κατάσταση που έχει περιέλθει η Χώρα προκλήθηκε από αδύναμες κυβερνήσεις ή ακυβερνησία.

Επισείει ταυτόχρονα τον μπαμπούλα της αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων, καίτοι αυτός ο μπαμπούλας έχει προ πολλού ξεφτίσει,  καθώς και της  εξόδου από την ΕΕ και την επιστροφή στην δραχμή παραβλέποντας σκοπίμως αλλά αφελώς τις περί του αντιθέτου δηλώσεις των υπερεθνικών αφεντικών του.

Επαχθέστερη είναι η προσπάθεια  συρίκνωσης  και αριθμητικά των βουλευτών.

Όχι μόνον δεν γίνεται καν νύξη για την ούτως η άλλως ανεπαρκή και στρεβλή εκπροσώπιση του συνόλου των πολιτών στο Κοινοβούλιο που ισχύει σήμερα και φαλκιδεύει αν δεν απαλείφει εντελώς κάθε έννοια δημοκρατίας, αλλά μέσω των αφερέγγυων και κατευθυνόμενων ΜΜΕ  καλλιεργείται συστηματικά και μεθοδευμένα και η ποσοτική μείωση των βουλευτών με προφανή σκοπό  να μπορούν να ελεγχθούν ευκολότερα από την εξουσία και τα κυρίαρχα συμφέροντα.

Εξ ίσου σφοδρά επιτίθενται εναντίον «του υπέρογκου και σπάταλου κράτους» παραβλέποντας ότι σκοπίμως το κράτος είναι κακά οργανωμένο και «σπάταλο» για να επιβιώνουν αυτοί.

Το κράτος δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Το μέγεθος του οριοθετείται από το είδος του κράτους που επιδιώκεται. Το οικονομικότερο και «μικρότερο» κράτος είναι αυτό που περιορίζεται στις δυνάμεις καταστολής και μόνο. Άραγε τέτοιο κράτος επιθυμούμε;

Είναι πασιφανές ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα αποσαθρώνεται από το δημοκρατικό έλλειμα που αυτό το ίδιο παρουσιάζει. Ολοκλήρωσε ήδη τον ιστορικό του κύκλο.

Υπάρχει ακόμη εν ζωή μόνο και μόνο γιατί οι πολίτες δεν μπόρεσαν ακόμη να συγκροτήσουν και να προωθήσουν δομές πραγματικής δημοκρατίας ικανές να αντικαταστήσουν τις δημοκρατικά νόθες δομές του κοινοβουλευτισμού. Δομές έξω και πέρα από τα οικονομιστικά μοντέλα που αιώνες τώρα καταδυναστεύουν τις κοινωνίες.

Που θα έχουν επίκεντρο τα συμφέροντα των πολιτών και των κοινωνιών όχι των «αγορών» και των κάθε λογής βάρβαρων εξουσιαστών τοκογλύφων.

Το κυρίαρχο σύστημα γνωρίζει κάλλιστα από πού κινδυνεύει και αμύνεται με όλα τα μέσα. Με τον αποπροσανατολισμό, θεσπίζοντας και εφαρμόζοντας στρεβλή και ελλειματική παιδεία. Με την εξαγορά συνειδήσεων. Με την καταπάτηση θεσμών και αρχών. Με τον φόβο, και τέλος με τον φασισμό και την βία.
Πλην όμως «Ευ δ’ ιστε ω άνδρες Αθηναίοι ότι τα μεν των δημοκρατουμένων σώματα και τηι πολιτείαν οι νόμοι σώζουσι τα δε των τυράνων και ολιγαρχιών απιστία και η  μεθ΄όπλων φρουρά»  

Αισχίνης: «Κατά Τιμάρχου»

Αρκεί βέβαια ο νόμος να είναι :« λόγος ορισμένος καθ’ ομολογίαν πόλεως κοινήν, μηνύων πως δει πράττειν έκαστα»

Αριστοτέλους : «Πολιτικά»