του Βασίλη Μπόνιου
Καθ΄εικόνα και ομοίωση, σαρξ
εκ της (μέτριας) σαρκός μας. Γιατί μας προκαλεί έκπληξη η αναπηρία
οράματος των 3 ηγετών της συγκυβέρνησης; Το ίδιο καλούπι με το δικό σου,
το δικό μου, του ελληνάρα της διπλανής πόρτας, από την ίδια μήτρα
προέρχονται ο Φώτης, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης. Κοινή μήτρα των μετρίων.
Έχετε κρυφακούσει Έλληνες να συζητάνε στο Κολωνάκι, στο Περιστέρι, στο Μπραχάμι, στην Εκάλη, στη Λούτσα, στο Κορδελιό; Μας έχετε ακούσει στις διακοπές, στις παραλίες, στα καφέ, στις εκκλησίες, στους γάμους, στις κηδείες, στις βαφτίσεις; Οι κουβέντες μας, όταν δεν βρίζουμε ο ένας τον άλλον, προβάλλοντας επιδεικτικά τον "αούα" εαυτό μας, μοιάζουν βγαλμένες από εκπομπή της Μενεγάκη. Οι λέξεις χάνονται και βγαίνουν μόνο χλιμιντρίσματα και κραυγές εγκλείστων σε κολαστήρια ψυχών. Οι διάλογοί μας είναι τηλεοπτικοί, επιδερμικοί, μια Φουκουσίμα ηλιθιότητας.
Το πρότυπο του νεαρού Έλληνα άνδρα είναι κάτι ανάμεσα σε Γρηγόρη Αρναούτογλου και Δημήτρη Ουγγαρέζου και του μεσήλικα κάτι ανάμεσα στον μετεωρολόγο Αρνιακό και τον Παπαδάκη που διαδίδει από τις διακοπές του, ότι οι γυναίκες αντικρύζουν το καλλίγραμμο κορμί του και βουτάνε στη θάλασσα για να σβήσουν τη φλόγα τους. Μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε μέσα στο ψέμα και τα “φίδια”. Μέσα στη παραμύθα που έχει φτιάξει ο καθένας για τον εαυτό του επειδή δεν αντέχουμε την αλήθεια.
Έτσι και ο Κουβέλης, ένας μέτριος δικηγοράκος με εφαλτήριο την αριστεροσύνη του και την υπάκουη συμπεριφορά του απέναντι στους μηντιάρχες βρέθηκε εδώ που βρέθηκε. Ο Σαμαράς κλασσική περίπτωση του παιδιού λακόστ-τίμπερλαντ, ο “ωραίος” του σαββατοκύριακου που πιθανόν να μπορούσε να τα καταφέρει ως επιστάτης γυναικών σε εργοστάσιο κομπόστας αναγκάζεται να υποδυθεί τον πρωθυπουργό. Όσο για τον σπασίκλα Βενιζέλο, που ούτε ωραίο μπορείς να τον πεις ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, έπρεπε να σανιδώσει το γκάζι των σοφιστιών που εξ-άντλησε νοθεύοντας την νομική επιστήμη με τον φυσικό εγωισμό του, για να φθάσει ως εδώ.
Οι τρεις αυτοί όμοιοί μας που η συγκυρία τους όρισε ηγέτες πάσχουν από την αναπηρία οράματος για τη χώρα. Βλέπουν το κομματικό τους δάχτυλο και χάνουν τη χώρα. Θα περιμέναμε από τους 3 τους να βγουν και να πουν: Aποφασίσαμε από κοινού να παραδώσουμε μια άλλη πατρίδα στις επόμενες γενιές. Μια άλλη Ελλάδα που δεν θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των κομματικών (μας) συμμοριών του Δημοσίου. Μια Ελλάδα της οποίας εκτοξευτήρας στο μέλλον θα είναι ένα κράτος- πρότυπο, αντάξιο της ιστορίας, του πολιτισμού, των φιλοσόφων μας. Και για να γίνει αυτό, για να γκρεμίσουμε το σάπιο βασίλειο που εμείς κι εσείς (οι πολίτες) χτίσαμε αποφασίζουμε αυτές τις 100 τομές-ρήξεις που θα αλλάξουν την Ελλάδα.
Αυτό θα περιμέναμε από τους 3. Να σταθούν πάνω από τη Τρόικα, πάνω από τη Μέρκελ, πάνω από τον Ομπάμα. Να σταθούν πάνω και πέρα από τη κρίση και να ξεδιπλώσουν το όραμα της Ελλάδας-πρότυπο του μέλλοντος.
Μπορούν όμως 3 μετριότητες σαν και του λόγου μας, σαν το περίφημο μέσο Έλληνα, με φιλοδοξίες διαχειριστή, με εξαρτήσεις από το σαθρό κομματικό κράτος, βουλιμικοί στους διορισμούς και έρμαια των μικροκομματικών συμφερόντων να αναμετρηθούν με την ιστορία; Όσο μπορεί και ο Καμπουράκης να πηδήξει τη Ζιζέλ.
Άλλωστε τα αποτελέσματα των συναντήσεών τους αυτό δείχνουν. Βγαίνουν από τα ραντεβού και αναλαμβάνουν δράση τα παπαγαλάκια που τους αξίζουν, ο Κεδίκογλου, ο Χασαπόπουλος, η Σπυράκη. Καλούμε τους στενογράφους της ιστορίας να κρατήσουν τα πρακτικά ετούτης εδώ της συγκυρίας ώστε οι μελλοντικές μπασταρδεμένες γενιές των Ελλήνων να γνωρίζουν τους πρωταίτιους του εκφυλισμού τους…
Έχετε κρυφακούσει Έλληνες να συζητάνε στο Κολωνάκι, στο Περιστέρι, στο Μπραχάμι, στην Εκάλη, στη Λούτσα, στο Κορδελιό; Μας έχετε ακούσει στις διακοπές, στις παραλίες, στα καφέ, στις εκκλησίες, στους γάμους, στις κηδείες, στις βαφτίσεις; Οι κουβέντες μας, όταν δεν βρίζουμε ο ένας τον άλλον, προβάλλοντας επιδεικτικά τον "αούα" εαυτό μας, μοιάζουν βγαλμένες από εκπομπή της Μενεγάκη. Οι λέξεις χάνονται και βγαίνουν μόνο χλιμιντρίσματα και κραυγές εγκλείστων σε κολαστήρια ψυχών. Οι διάλογοί μας είναι τηλεοπτικοί, επιδερμικοί, μια Φουκουσίμα ηλιθιότητας.
Το πρότυπο του νεαρού Έλληνα άνδρα είναι κάτι ανάμεσα σε Γρηγόρη Αρναούτογλου και Δημήτρη Ουγγαρέζου και του μεσήλικα κάτι ανάμεσα στον μετεωρολόγο Αρνιακό και τον Παπαδάκη που διαδίδει από τις διακοπές του, ότι οι γυναίκες αντικρύζουν το καλλίγραμμο κορμί του και βουτάνε στη θάλασσα για να σβήσουν τη φλόγα τους. Μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε μέσα στο ψέμα και τα “φίδια”. Μέσα στη παραμύθα που έχει φτιάξει ο καθένας για τον εαυτό του επειδή δεν αντέχουμε την αλήθεια.
Έτσι και ο Κουβέλης, ένας μέτριος δικηγοράκος με εφαλτήριο την αριστεροσύνη του και την υπάκουη συμπεριφορά του απέναντι στους μηντιάρχες βρέθηκε εδώ που βρέθηκε. Ο Σαμαράς κλασσική περίπτωση του παιδιού λακόστ-τίμπερλαντ, ο “ωραίος” του σαββατοκύριακου που πιθανόν να μπορούσε να τα καταφέρει ως επιστάτης γυναικών σε εργοστάσιο κομπόστας αναγκάζεται να υποδυθεί τον πρωθυπουργό. Όσο για τον σπασίκλα Βενιζέλο, που ούτε ωραίο μπορείς να τον πεις ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, έπρεπε να σανιδώσει το γκάζι των σοφιστιών που εξ-άντλησε νοθεύοντας την νομική επιστήμη με τον φυσικό εγωισμό του, για να φθάσει ως εδώ.
Οι τρεις αυτοί όμοιοί μας που η συγκυρία τους όρισε ηγέτες πάσχουν από την αναπηρία οράματος για τη χώρα. Βλέπουν το κομματικό τους δάχτυλο και χάνουν τη χώρα. Θα περιμέναμε από τους 3 τους να βγουν και να πουν: Aποφασίσαμε από κοινού να παραδώσουμε μια άλλη πατρίδα στις επόμενες γενιές. Μια άλλη Ελλάδα που δεν θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των κομματικών (μας) συμμοριών του Δημοσίου. Μια Ελλάδα της οποίας εκτοξευτήρας στο μέλλον θα είναι ένα κράτος- πρότυπο, αντάξιο της ιστορίας, του πολιτισμού, των φιλοσόφων μας. Και για να γίνει αυτό, για να γκρεμίσουμε το σάπιο βασίλειο που εμείς κι εσείς (οι πολίτες) χτίσαμε αποφασίζουμε αυτές τις 100 τομές-ρήξεις που θα αλλάξουν την Ελλάδα.
Αυτό θα περιμέναμε από τους 3. Να σταθούν πάνω από τη Τρόικα, πάνω από τη Μέρκελ, πάνω από τον Ομπάμα. Να σταθούν πάνω και πέρα από τη κρίση και να ξεδιπλώσουν το όραμα της Ελλάδας-πρότυπο του μέλλοντος.
Μπορούν όμως 3 μετριότητες σαν και του λόγου μας, σαν το περίφημο μέσο Έλληνα, με φιλοδοξίες διαχειριστή, με εξαρτήσεις από το σαθρό κομματικό κράτος, βουλιμικοί στους διορισμούς και έρμαια των μικροκομματικών συμφερόντων να αναμετρηθούν με την ιστορία; Όσο μπορεί και ο Καμπουράκης να πηδήξει τη Ζιζέλ.
Άλλωστε τα αποτελέσματα των συναντήσεών τους αυτό δείχνουν. Βγαίνουν από τα ραντεβού και αναλαμβάνουν δράση τα παπαγαλάκια που τους αξίζουν, ο Κεδίκογλου, ο Χασαπόπουλος, η Σπυράκη. Καλούμε τους στενογράφους της ιστορίας να κρατήσουν τα πρακτικά ετούτης εδώ της συγκυρίας ώστε οι μελλοντικές μπασταρδεμένες γενιές των Ελλήνων να γνωρίζουν τους πρωταίτιους του εκφυλισμού τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου