Κάτω από τη δεύτερη πανσέληνο

από: ithacanet.gr

• Κυκλοφόρησε το "Νυστέρι"
• «Το λόμπι της δραχμής έχασε έναν αποφασιστικό γύρο» είπε ο Αντ.Σαμαράς
• “Το λόμπι των τραπεζιτών είναι εδώ, είτε με δραχμή είτε με ευρώ”, είπε το ithacanet – Νυστέρι
• Αυτό που συνθέτει τον νεωτερικό κόσμο ξεκίνησε με τον Hobbes, τον οποίο οι βόρειοι χαρακτήρισαν πατέρα της αγγλοσαξωνικής φιλοσοφίας. Αιώνες μετά την επί της γης εμφάνιση της σκέψης των ελλήνων, οι βόρειοι απέκτησαν φιλόσοφο. Συνέπεσε με την εμφάνιση της άποψης πως η οικονομία είναι η μήτρα της κοινωνίας, το οποίο, ιστορικά, συμπίπτει με την πολιτική ισχυροποίηση των κατόχων του χρήματος έναντι των ελέω Θεού μοναρχιών.
• Ο Hobbes εμφανίζεται μέσα στη “νέα” ανάγκη να υπάρξει “Αυτό” που θα ενοποιεί τον κοινό μας κόσμο, στη θέση της ενοποιητικής δύναμης που προσέφερε ο Θεός και οι Μοναρχίες. Ο Λεβιάθαν, το κράτος, η ιδεολογία, η οικονομία, ήταν τα κλειδιά της ενοποίησης, όλα βασισμένα στην πεποίθηση πως ο άνθρωπος δεν είναι αυτοκυβερνήσιμος. Η βόρεια φιλοσοφία, δίχως προϊστορία δημοκρατίας και δίχως τη χάρι και την ποικιλοχρωμία της ελληνικής σκέψης, αναζητούσε έναν “Μονάρχη” στη θέση του μονάρχη. Ακόμα και οι μετέπειτα πολέμιοι  των πρώτων νεωτερικών ιδεών(Μαρξ κ.ά.), δεν ξέφυγαν και είχαν την ανάγκη για μια νέα ενοποιητική δικλείδα και όλοι μαζί κατασκεύαζαν τον νέο κόσμο, πάνω σε νέα σχέδια – δόγματα, που σχεδόν μοναδικό στόχο είχαν να ενοποιούν και να συνθέτουν τα πλήθη.
• Το τέλος του κοινού κόσμου έχει επέλθει, από τη στιγμή που αυτός αντικρύζεται από μία μόνο πλευρά κι όταν του προσφέρεται μία μόνο προοπτική ή δυνατότητα. Ο πατέρας της οικονομίας, Adam Smith, είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, όταν μιλά για την ” ανεπρόκοπη εκείνη ράτσα των ανθρώπων που κοινώς αποκαλούνται άνθρωποι των γραμμάτων”. Η ποικιλία της σκέψης των σκεπτόμενων γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος, εχθρός του κοινού σκοπού και της ενοποίησης. Η πραγματική επίθεση γίνεται κατά της δημόσιας σφαίρας και της δημόσιας αναγνώρισης, η ρίζα της οποίας απαντάται στην αρχαία Ελλάδα, στην εκκλησία του δήμου, όπου η ισηγορία προσέφερε και συνεισέφερε σε αποφάσεις και όπου οι ικανοί αναγνωρίζονταν, σε μια αρένα ίσων προς ίσους. Η επίθεση ήταν άρνηση της δημοκρατίας. Αυτό το τελευταίο δεν το είπαν έτσι, γιατί δεν το είχαν. Ποτέ δεν πέρασε, από το μυαλό των κρατούντων τις βόρειες ιδέες, η έννοια της ποικιλόχρωμης δημοκρατίας. Στην καλύτερη εκδοχή της, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ πρότεινε υπογραφή κοινωνικών συμβολαίων, για να υπάρξει “τάξη”. Ο Adam Smith ταυτίζει τη δημόσια αναγνώριση με τη χρηματική αμοιβή. Κατεβάζει την ανθρώπινη πολυπλοκότητα στο ισοπεδωτικό επίπεδο της τιμής του χρήματος. “η δημόσια αναγνώριση αποτελεί πάντα μέρος της αμοιβής”, έγραψε. Η δόξα των ανθρώπων απέκτησε την τιμή που προσδίδει το χρήμα.
• Σκηνικό και background αυτής της συζήτησης είναι η διαρκώς αυξανόμενη κυριαρχία του, από το 1693, νομιμοποιημένου χρηματοπιστωτικού, πάλαι ποτέ τοκογλυφικού, συστήματος. Ο κοινός κόσμος , η κοινή στάση, εξυπηρετούσε την κοινή αγορά χρήματος και εμπορευμάτων, έναντι μιας κάποιας τιμής. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα παρέμεινε διαχρονικά στο απυρόβλητο και σκεπάστηκε (σκεπάζεται) από πέπλα συνένοχης σιωπής, πέρα από ιδεολογίες.
• Η ματαιότητα της ενοποίησης και της δημιουργίας ενός κοινού κόσμου, κάτω από μία κοινή άποψη, οδήγησε στον αυταρχισμό των ιδεολογιών, στον δογματισμό τους, στη χρήση τους σαν πανάκεια όλων των κοινωνικών ασθενειών. Και, τελικά, οδηγηθήκαμε από τον αυταρχισμό των ιδεολογιών στον αυταρχισμό της εξουσίας, σε όλες της τις μορφές και παραλλαγές. Η ρίζα της ολιγαρχίας , της επαγγελματικής πολιτικής και όλων των νεωτερικών ιδεολογιών είναι Μοναρχική. Πήγασε από τη διαπίστωση πως οι λαοί δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αυτοκυβερνήσιμοι και απαιτείται το Ένα, έστω κι αν αυτό εμφανίζεται με συλλογική μορφή. Έτσι γιγαντώθηκαν τα κόμματα, σαν πηγές σπουδαίας γνώσης και καλών προθέσεων. Έτσι φτάνουμε στον κοινοβουλευτισμό και σε εκλογικές διαδικασίες, όπου με αυτές δεν εκλέγονται αντιπρόσωποι επιθυμιών, αλλά νομιμοποιούνται οι αυθαιρεσίες των εκάστοτε κρατούντων. Ο Hobbes την ελληνική “δημόσια αναγνώριση” την αποκαλούσε “ματαιοδοξία”. Οι έλληνες την είχαν για σπουδαίο προσόν. Ο κοινός κόσμος τους αποτελούσε το κοινό πεδίο συνάντησης όλων, όμως όσοι ήταν παρόντες είχαν διαφορετικές θέσεις και απόψεις μέσα σ’ αυτό, και η θέση του ενός δεν μπορούσε να συμπίπτει, δεν ήταν απαραίτητο να συμπίπτει με τη θέση του άλλου.
• Δεν υπάρχει κοινός κόσμος, δεν μπορεί να υπάρξει, δίχως δημοκρατία. Δίχως ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων. Οι “ενοποιητικές διεολογίες -ισμοί έχουν κοινή ρίζα, αφετηρία και σκοπό: Τη μοναρχική διακυβέρνηση των ενθρώπων, ερήμην αυτών.
• Η πολιτική δεν είναι πράξη ιδιωτική, τελούμενη σε μυστικές γωνιές και χώρους. Είναι γεγονός της δημόσιας σφαίρας, του φωτός , της διαφάνειας, της πληροφορίας και του ανοιχτού διαλόγου. (Αυτό δεν συμβαίνει, αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι). Αυτά δίδαξαν οι έλληνες.
• Ελάχιστη υποχρέωση όσων ξεστομίζουν πολιτικές φράσεις είναι η εξήγηση τους. Η υποχρέωση θα κατατρέχει, σαν ερινύα, το βίο όσων την είπαν. Οι Ερινύες στηνΕλληνική μυθολογία ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων. Επίσης είναι γνωστές και ως Ευμενίδες, δίνοντάς έτσι το όνομά τους στην τρίτη τραγωδία της τριλογίας Oρέστειας του Αισχύλου. Στη συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τονΟρέστη, γιο του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, για το φόνο της μητέρας του.
• Tι θα πει “μαύρη λίστα”;