ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ!!

του Θανάση Καρτερού

Υπάρχει εδώ και καιρό ένα σοβαρότατο θέμα για εκατομμύρια Έλληνες: η προσπάθεια της επιβίωσης. Τελευταία όμως όλο και περισσότερο εμφανίζεται κι άλλο επίσης σοβαρό: η προσπάθεια της επιβίωσή μας ως λογικών όντων. Ή, σε λαϊκίστικη ορολογία, η προσπάθεια –και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια- να μη φλιπάρουμε με όσα ακούμε. Να μην τρελαθούμε, να μη πάρουμε τους δρόμους φωνάζοντας να καεί - να καεί το γνωστό ίδρυμα!. Να μη φορέσουμε φουστανέλα και αρχίσουμε να επαναλαμβάνουμε τα μπινελίκια των αγωνιστών του 21 για τους πολιτικούς.

Για όσα ακούμε από τους ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας όπως θα καταλάβατε ο λόγος. Οι άνθρωποι θα μας τρελάνουν, πάει και τελείωσε. Μπροστά μας είναι τα 14 δις που πρέπει να πληρώσουμε για να σεβαστούμε τη δική τους υπογραφή –έτσι είναι το σύστημα, άλλος υπογράφει κι άλλος πληρώνει. Είναι οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό καθεστώς, η εσωτερική υποτίμηση, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων – τα λέει χαρτί και καλαμάρι η Κομισιόν στην έκθεσή της. Είναι οι προαναγγελθείς θάνατος χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Είναι.. είναι.

Κι αυτοί, Ψευτοθόδωρες με δίπλωμα, ανίκανοι να καταλάβουν τι γίνεται εδώ κάτω, ακόμα υπόσχονται. Ανάπτυξη ο ένας, ελάφρυνση της φορολογίας ο άλλος. Κοινωνικό κράτος ο ένας, ισοδύναμα ο άλλος. Καλό ΕΣΥ ο ένας, προστασία των αδυνάτων ο άλλος. Για να φτάσει τελικώς ο σερβιτόρος των μνημονίων να νικήσει στα σημεία στο σχετικό προεκλογικό διαγωνισμό τον καμαριέρη των αγορών, υποσχόμενος εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα ο αθεόφοβος. Το ΠΑΣΟΚ επεξεργάζεται σχέδιο για την καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, είπε σε τελευταία συνέντευξή του. Το κόμμα βρίσκεται «ένα βήμα πριν από το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς προστασίας», ξεφούρνισε.

Είδατε; Περήφανοι για τα προηγούμενα υπόσχονται επόμενα. Συνεπώς δεν τη γλιτώνουμε τη φουστανέλα.

 «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερο στα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τό 'χουν σε δόξα, τό 'χουν σε τιμή , το 'χουν σε ικανότη το να τους ειπείς ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά στην πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας». Αυτά έγραψε ο Μακρυγιάννης το 1851. Και να σκεφτείτε ότι κανένας τότε δεν έταζε ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα...