Προεκλογική περίοδος. Ενας απολογισμός.

Η πλέον γκροτέσκο προεκλογική περίοδος που βιώσαμε ποτέ ως πολίτες επιτέλους ολοκληρώνεται.

Ως γνωστόν οι εκλογές αποφασίστηκαν και ανακοινώθηκαν μετα από εξάμηνη κυοφορία , όταν το κυβερνητικό κατεστημένο και οι υπερεθνικοί πάτρωνές του εκτίμησαν ότι έχει διαμορφωθεί το απαραίτητο σχήμα και κλίμα που, κατά την δική τους τουλάχιστον εκτίμηση, εξασφαλίζει αυξημένες πιθανότητες διατήρησης με οποιαδήποτε μορφή του υπάρχοντος κυβερνητικού status quo.

Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εκλογικής διαδικασίας πρέπει να θεωρηθεί ο διπλασιασμός τουλάχιστον των «μνηστήρων» της εξουσίας, φαινόμενο όμως που ελάχιστα ωφείλεται στην ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος και την αναζήτηση νέων ιδεολογικοπολιτικών σχημάτων , αλλά είναι κυρίως  αποτέλεσμα της, για εσωτερικούς κυρίως λόγους, διασπάσεως των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών , ειδικότερα  δε των συνεταίρων του δικοματισμού.

O πολιτικός λόγος των φωστήρων-σωτήρων, αφηρημένος, άνευρος, ανιαρός, περιορίστηκε και αναλώθηκε σε επουσιώδη κυρίως ζητήματα και φυσικά άφησε παγερά αδιάφορους τους πολίτες.

Τα τεράστια προβλήμματα και οι αγωνίες του πολίτη έμειναν στα αζήτητα.

Κατ’ ανάγκη και εκ των πραγμάτων περιορίστηκε σημαντικά η άκρατη υποσχεσιολογία και παροχολογία χωρίς βέβαια να απαλειφθεί πλήρως.

Η πολιτική αντιπαράθεση περιορίστηκε σε καταλογισμό ευθυνών εκατέρωθεν, σε ελάσσονος σημασίας ζητήματα όπως ο τρόπος διεξαγωγής debate, ο ποσοτικός επιμερισμός ευθυνών για το σημερινό κατάντημα, στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και σε διαγκωνισμούς σχετικά με ποιος ήταν ενδοτικότερος στις απαιτήσεις των επικυρίαρχων.

Ειδικά τα δυό πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα αναλώθηκαν σε μια απροκάλυπτη προσπάθεια κατατρομοκράτησης των πολιτων επισείοντας  τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας σε περίπτωση που δεν υπερψηφιστούν παραβλέποντας οτι το σημερινό κατάντημα δεν είναι παρά έργο και  ευθύνη δικών τους παντοδύναμων κυβερνήσεων. Απειλούν με χρεωκοπία σε περίπτωση που προκύψουν αδύναμες κυβερνήσεις ή πολύ περισσότερο αν υπερψηφιστούν αντιμνημονιακοί συνασπισμοί παραβλέποντας σκοπίμως το γεγονός ότι οι πολίτες ήδη βιώνουν βαθιά χρεωκοπία λόγω της πολιτικής που ακολούθησαν δικές τους ισχυρές κυβερνήσεις.

Είναι τουλάχιστον φαιδρή και ταυτόχρονα εξοργιστική η μετά βδελυγμίας άρνηση του εντελώς πρόσφατου πολιτικού τους παρελθόντος. Καταδικάζουν υποκριτικά και ανενδοιαστα αποφάσεις που οι ίδιοι πήραν και αμφισβητούν συμφωνίες που οι ίδιοι υπέγραψαν πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους που τις επικυρώνουν.

Ετσι ο Κος Βενιζέλος ζητά υποκριτικά συγνώμη για ότι αποφάσισε και υλοποίησε μέχρι χθές, διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα ότι ήταν ριζικά αντίθετος με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και την υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση του ΔΝΤ, χωρίς όμως και να εκφράσει τότε που έπρεπε τις αντιρήσεις του.

Νοούμένου δε ότι η μέχρι τούδε πολιτική του πρακτική και συμπεριφορά ελάχιστα έως καθόλου πείθει για την προσήλωση του στην λεγόμενη εσωκοματική πειθαρχία, (τα καμώματα του στο Ζάππειο αμέσως μετα την εκλογική ήττα του κόμματος του το 2007 αυτό αποδεικνύουν).δίνει το δικαίωμα να υποθέσει κανείς ότι δεν αντέδρασε στην λανθασμένη πολιτική του προκατόχου του GAP με απώτερο σκοπό να τον φθείρει πολιτικά και να γίνει επιτέλους αυτός «Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη».

Ταυτόχρονα βέβαια δεν παραλείπει να εγκαλεί τον κυρίως πολιτικό του αντίπαλλο ότι έχει θέσει αυτοσκοπό την κατακτηση του Πρωθυπουργικού θώκου.

Η altera pars ο Κος Σαμαρας δηλώνει ευθαρσώς και απεριφράστως ότι συμφώνησε μεν, αλλά με αστερίσκο, στο 2^ο μνημόνιο διότι εξαναγκάστηκε από τα γεγονότα (sic) παραβλέποντας σκοπίμως ότι ο ρόλος του πολιτικού ηγέτη συνίσταται στο να αντιμετωπίζει την δυσμενή συγκυρία και όχι να συμβιβάζεται με αυτήν.

Οι παραφυάδες των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων και εταίρων του δικοματισμού που αποσχίστηκαν, αφού διαπίστωσαν ότι δεν κατόρθωσαν να αποσείσουν τις ευθύνες που τους αναλογούν για το κατάντημα της χώρας και να ιδιοποιηθούν την λαϊκή αγανάκτιση και οργή εγκαλούν τους πρώην συνεργάτες τους για αστοχίες και παραλείψεις στις οποίες και αυτοί συνέβαλλαν και ταυτόχρονα εκλιπαρούν για συνεργασίες με μοναδικό σκοπό να απολαύσουν έστω και ψιχία εξουσίας.

Εξαίρεση ο Καμμένος με τους –πρόσφατα- Ανεξάρτητους Ελληνες ο οποίος κραδαίνοντας το αντιμνημονιακό και συνάμα πατριωτικό λάβαρο φαίνεται, πάντα με την βοήθεια και της Παναγίας βλέπε δεξιάς του Κυρίου,  να ενισχύει τις δυνάμεις του αντλώντας τόσο από τα δεξιά όσο και από το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Την ίδια στιγμή βέβαια δεν παρέλειψε να περιμαζέψει όλα τα δυσαρεστημένα και κατά καιρούς παραγκωνισθέντα στελέχη της ΝΔ , ακόμη και όσους κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε σκάνδαλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ποτέ να καταφέρει να ελέγξει τις λεγόμενες συνιστώσες και να οριοθετήσει ομοιογενή πολιτική πλατφόρμα, ενισχυμένος δημοσκοπικά και πιθανότατα εκλογικά, ξεπέρασε το όριο του μέτρου ζητώντας να συνσπειρώσει συλήβδην τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις , το κόμμα του Καμμένου συμπεριλαμβανομένου, με σκοπό να κάνει κυβέρνηση αντιμνημονιακής προοπτικής. Επειδή δε το τελευταίο του δημιούργησε δυσεπίλυτα επικοινωνιακά, και ενδεχομένως εσωκομματικά προβλήμματα, υπαναχώρησε άρον άρον περιοριζόμενος στα λεγόμενα Αριστερά κόμματα. Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνει και την ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη άσχετα αν ο επικεφαλής και τα στελέχη τάσσονται αναφανδόν υπέρ της διαμορφωμένης καταστάσεως.

Παρέλειψε ο κατά τα άλλα συμπαθής Κος Τσίπρας να εξετάσει αν οι πολιτικές θέσεις και εξαγγελίες των κομμάτων του λεγόμενου –καταχρηστικώς κατά την άποψη του υπογράφοντος- Αριστερού χώρου ταυτίζονται και αν ναι σε ποιόν βαθμό.

Δεν φαίνεται να προβληματίστηκε καν αν στην απίθανη περίπτωση που αυτή η σύμπραξη πραγματοποιηθεί «φθάνουν τα κουκιά» για να αποκτηθεί πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.

Κατά τα άλλα υπόσχεται να διορθώσει τα κακώς κείμενα μένοντας στην ΕΕ και το Ευρώ, υποσχόμενος δηλαδή να παραμείνει στο καζάνι με το καυτό λάδι αλλά να μην καεί!

Επί πλέον υπόσχεται επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου αλλά δεν διευκρινίζει πώς και με ποιόν.

Αραγε δεν συνειδητοποιεί τόσο αυτός όσο και οι λοιποί θιασώτες της επαναδιαπραγμάτευσης ότι η προτεινόμενη διαδικασία για να πραγματοποπιηθεί χρειάζονται τουλάχιστον ΔΥΟ  συμμετέχοντες;

Όταν όμως η μια πλευρά έχει στο χέρι της μια συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των συμφερόντων της και των επιδιώξεών της  με νωπό ακόμη το μελάνι των υπογραφών που την επικυρώνουν θα πρέπει να είναι αφελής ή να πάσχει από βαρειά μορφή Αλτσχάϊμερ για να δεχθεί να διαπρεαγματευτεί, με προοπτική να αποποιηθεί κάτι που ήδη κατέχει.

Ο άλλος παίκτης το ΚΚΕ κατά την πάγια τακτική του στέκεται στην «απέναντι όχθη» και πετροβολεί μάταια και αναποτελεσματικά τους πάντες, περιμένοντας τον λαό ή μάλλον την εργατική τάξη να κάνει επανάσταση.

Περιέργως δεν συνειδητοποιεί ότι εάν ο λαός τελικά επαναστατήσει και με αυτόν τον τρόπο λύσει τα προβλήμματα του σε τι άραγε θα χρειάζεται το ΚΚΕ;

Τελικά ο πολίτης σύρεται στις κάλπες στα πρόθυρα της γενικευμένης εξαθλίωσης, δικαιολογημένα εξοργισμένος, φοβισμένος, απογοητευμένος, προβλημματισμένος για το μέλλον του είτε σε ατομικό-οικογενειακό επίπεδο είτε σε επίπεδο εθνικό.

Του υπόσχονται κράτος δικαίου αυτοί που τον αδίκησαν κατάφωρα.

Του υπόσχονται «λιγότερο κράτος» χωρίς να του εξηγούν ποιόν ρόλο επιφυλάσσουν για το κράτος.

Του υπόσχονται λιγότερους βουλευτές λες και 100, έστω και υψηλοί, λιγότεροι μισθοί θα λύσουν το πρόβλημμα των ελλειμάτων, αποκρύπτοντας ότι άμεσος αντικειμενικός τους σκοπός είναι η επιπλέον φαλκίδευση και συρίκνωση της ήδη λειψής και νόθας εκπροσώπισης του πολίτη στα κέντρα αποφάσεων.

Του προπαγανδίζουν δικαιότερο και αποτελεσματικότερο μοντέλο οικονομίας και διακυβέρνησης αυτοί οι ίδιοι που οριοθέτησαν, θεσμοθέτησαν και εφάρμοσαν το υπάρχον το οποίο ανενδοίαστα χαρακτηρίζουν φαύλο και αναποτελεσματικό, υποκρίπτωντας τις πραγματικές τους επιδιώξεις.

Για την «ταμπακέρα» ο πολίτης δεν άκουσε τίποτα.

Καμμιά καινούργια πρόταση.

Καμμιά νέα πολιτική.

Για το χρέος, που φαινομενικά τουλάχιστον, αποτελεί την κύρια αιτία των δεινών του δεν έμαθε τίποτα
Δεν έμαθε πόσα ακριβώς χρωστά
Δεν έμαθε σε ποιούς  χρωστά και πόσα στον καθένα.
Δεν έμαθε πόσα δανείστηκαν οι κυβερνήσεις του, πόσα έδωσε ήδη και πόσα απομένουν.

Δεν έμαθε πότε και για ποιόν σκοπό δανείστηκαν οι κυβερνήσεις του.

Δεν έμαθε αν οι δανειακές και λοιπές συμβάσεις που υπεγράφησαν με προφανή δόλο, με κριτήρια και μεθοδολογία που επιφέρουν διώξεις του κοινού ποινικού δικαίου ισχύουν η καταπίπτουν. Και αν καταπίπτουν με ποιόν τρόπο και ποια μεθοδολογία και πορακτική. Ακόμη και με ποιο κόστος.

Δεν άκουσε καμμιά ρεαλιστική και συγκροτημένη πρόταση για αποδέσμευση της χώρας από την μέγγενη των « αγορών» και την αποφυγή της σκοπούμενης και μεθοδευμένης οικονομικής, κοινωνικής και  εθνικής εξαθλίωσης είτε μέσω συγκεκριμένων πολιτικών πρακτικών είτε με πολιτικές που θα στοχεύουν στην ανατροπή του υπάρχοντος συσχετισμού δυνάμεων.

Δεν άκουσε καμμιά πρόταση που να αναβαθμίζει τη εκπροσώπιση του στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Να πάψει δηλαδή ο τραγέλαφος να ψηφίζει ο πολίτης συγκεκριμένη πολιτική και οι εκλεγμένοι αντιπροσωποι του να εφαρμόζουν ανεμπόδιστα άλλη, ενίοτε διαμετρικά αντίθετη.

Αυτές οι εκλογές δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα.

Και αν ακόμη σχηματιστεί κυβέρνηση θα είναι αναποτελεσματική και γι’ αυτό θνησιγενής. Πολύ γρήγορα θα φθαρεί τόσο εκ των έσω όσο και από τα έξω, από τις αντιδράσεις του κοινωνικού συνόλου λόγω της γενικευμένης δυσρτυχίας που θα προκαλέσει.

Αντίθετα πιστεύω ότι οι πραγματικές αλλαγές στο πολιτικό τοπίο θα δρομολογηθούν από την 7^η Μαΐου και μετά.

Εχω δε την αίσθηση ότι ετούτος ο μικρός λαός  καλείται από την Ειμαρμένη για δεύτερη φορά σε 200 χρόνια να πρωτοστατήσει σε αλλαγές παγκόσμιας εμβέλειας.

Οπως το 1821 με την επανάσταση του δημιούργησε καιριο και καθοριστικό ρήγμα στην τότε κραταιά Ιερά Συμμαχία , σήμερα καλείται να σπάσει και την καμόρα των αυτοαποκαλούμενων «Αγορών».