της Ελένης Γιαννακούδη
ΕΠΕΙΔΗ Η ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Και είπαμε είναι τόσοι πολλοί!
Οι παλιοί είχαν πολλά χαρίσματα που εμείς τα χάσαμε εντελώς και μείναμε με το χάρισμα του σχολιασμού και της στείρας κριτικής. Είχαν χαρίσματα που εμείς αποβάλλαμε ζώντας μες την φαντασμαγορία ενός τίποτα της εποχής;
Άνθρωποι απλοί, συχνά χωρίς καν συνειδητοποίηση της δραματικότητας της κατάστασης τους, έχοντας μόνο ένα βάρος στα στήθια κι ένα αβάσταχτο ερώτημα να τους βασανίζει τα σωθικά, κατόρθωσαν να εκφράσουν την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Τη φύση την ανθρώπινη, αλλά και τη φύση που περιβάλλει τ’ ανθρώπινα. Αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να έχουν πάει σχολείο, χωρίς να έχουν πάει ωδείο, χωρίς να έχουν ίσως φύγει ποτέ απ’ το χωριό τους για να γνωρίσουν το άγνωστο, ή κι αν ξενιτεύτηκαν, διατήρησαν την στενή επαφή με το χωριό τους στην μακρόχρονη απουσία τους, χωρίς καλά-καλά να μπορούν ν’ αρθρώσουν λόγο, πέτυχαν το άπιαστο: εξέφρασαν τον παλμό της ίδιας της ζωής. Της ζωής, σ’ όλο της το μεγαλείο και σ’ όλη της την έκταση. Κοιτούσαν τη θάλασσα και μετά τραγουδούσαν τη θάλασσα. Αγνάντευαν τα βουνά και μετά τα χόρευαν. Μεθούσαν με τ’ άστρα του ουρανού, την πούλια, τον αυγερινό και το φεγγάρι και μετά εξομολογούνταν σ’ αυτά τις πιο βασανιστικές τους σκέψεις. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν κομμάτι αυτού του συνόλου, του παγκόσμιου στερεώματος. Οπότε, φυσικά κι αβίαστα, έβγαιναν αυτά τα «διαμαντάκια» που σήμερα ονομάζουμε σάτιρα, τραγούδι, χορός. Σήμερα πρέπει κάποιος δημιουργός να φανταστεί μια κατάσταση και να την περιγράψει. Τότες μονάχα ίσως φτιάξει κάτι της προκοπής. Παλιότερα όμως, αρκούσε κάποιος να παρατηρήσει γύρω του και ν’ αφεθεί στη μαγεία. Όλα τα υπόλοιπα ακολουθούσαν.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι μια υπενθύμιση ότι μέσα στο σκότος και την μαυρίλα της ζωής, έλαμψαν με την παρουσία τους και
την θέλησή τους ν’ αντισταθούν.
Στην Κεφαλληνία ένα απ' αυτά τα ωραία ήταν η ικανότητα να συνθέτουν στίχους, ρίμνες, δηλαδή ρίμες, προκειμένου να εκφράσουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο αυτά που παρατηρούσαν. Σήμερα ακούς λόγια «προκάτ», ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να "συντάξουν" μια μικρή ρίμα στη στιγμή.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πηγαίας τους στιχουργικής, το περιπαικτικό, το σκωπτικό, το σατιρικό, το σαρκαστικό ύφος. Οι στιχοπλόκοι που εξέφραζαν έμμετρα την ευφυΐα, την ειρωνεία και την περιπαικτική διάθεση. Πρωταθλητές, έγραφαν βιβλία, εξέδιδαν εφημερίδες ολόκληρες με στιχάκια σπινθηροβόλα και καυστικά, κυκλοφορούσαν φυλλάδια. Σήμερα βέβαια για να τους βρεις πρέπει να ψάξεις πολύ, έπεσαν κι αυτοί θύματα της ισοπέδωσης.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1992, ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΜΕΝΤΙΤΕΡΑΝΕ:
Ένας Κεφαλλονίτης, ..συγγνώμη Ληξουριώτης, ντυμένος μεξικάνικα να τραγουδά με την κιθάρα του και μόλις με βλέπει όρθια, σιμώνει και μου τραγουδά «δεμένα» με τη μελωδία και την κίνησή του:
Ωραία μου κυρία, τραγουδήστε, ειδάλλως καθίστε……
και συνεχίζει να μου τραγουδά κι εγώ γοητευμένη απ’ την πραγματική του γλυκάδα και την στωικότατη ηρεμία του, αδυνατώ να καταλάβω από πού «διάολο» πηγάζει...
Μια λαϊκή φυσιογνωμία, ένας φοβερά ευφυής αυτοσχεδιαστής με χιούμορ μοναδικό. Ένα ακονισμένο μυαλό, με έμπνευση, με θεατρικά χαρίσματα, με ρητορικό τάλαντο, θέλοντας με την τέχνη του να διαδώσει στον κόσμο εικόνες ομορφιάς, υπερβατικότητας κι αθανασίας, που θα επιφέρουν αλλαγές στην ανθρωπότητα.
Εμβληματική μορφή, σίγουρα πολλοί θα τον θυμούνται από μικρά παιδιά, μέχρι σήμερα αποτελεί την σατιρική ψυχή των πραγματικά αυθόρμητων εκδηλώσεων στο Ληξούρι.
Είναι ο Βαγγέλης "της Λόγχης". Ο γιος του Κωνσταντή «της Λόγχης» και της Ερασμίας. Αεικίνητος, άνθρωπος αστείρευτης ενεργητικότητας, κοσμογυρισμένος Κεφαλλονίτης, πνεύμα σπινθηροβόλο, διονυσιακό. Από πού και πως έχει το παρανόμι, δεν το γνωρίζω. Ξέρω μόνο, πως κανένας Κεφαλλήνας δεν τον γνωρίζει ως Ευάγγελο Αραβαντινό.
Τα χαρίσματα αυτών των ανθρώπων θα πρέπει να φυλάσσονται σαν ένας κήπος μ’ αστέρια, που θα ποτίζονται συχνά και θα προστατεύονται απ’ τα ζιζάνια και τ’ άγρια ζώα. Είναι αυτά τ’ αστέρια που θα δείξουν το δρόμο και σ’ άλλους ανθρώπους, αλλά δυστυχώς το σβήσιμό τους εύκολα γίνεται, στις σκληρές συνθήκες και τις παγίδες του γήινου πεδίου.
Σήμερα οι δυνάμεις του σκότους κάνουν το παν για να μην διαδοθεί το φως κι η αρμονία, πρώτα απ’ όλα γιατί ενοχλούνται κι οι ίδιες.
Τα χαρίσματά τους υπάρχουν για να τα προσφέρουν στους άλλους. Η τέχνη είναι θυσία. Είναι τα χαρίσματα που περιμένουν το πότισμα και τη φροντίδα τους, ώστε να γίνει η ζωή μας ένα ουράνιο τόξο ελπίδας, ομορφιάς και προσφοράς, μια γέφυρα σε ανώτερα πεδία ζωής…
Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να χάνεται έτσι απλά ένας τέτοιος πολιτισμός όπως αυτός που μας κληροδοτήθηκε από τους προγόνους μας, επιβιώσας μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις; Πώς επιτρέπουμε να σβήνει έτσι η φωτιά κάποιων ανθρώπων που αντιστάθηκαν στην ισοπέδωση; Στο τέλος θα καταλήξουμε ξανά στο σκότος... Πώς αφήνουμε να χάσουμε τους θησαυρούς και τα διαμάντια της λαϊκής, δημώδους κι αστικής μας παράδοσης;
Παρ' ότι η ζωή μας μπορεί να είναι σκοτεινή, ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να λάμψει, να δημιουργήσει και να συνεχίσει. Δεν νομίζετε ότι αυτό είναι το πιο ισχυρό μήνυμα που μπορούν να δώσουν οι προηγούμενες γενιές στη δική μας τη γενιά; Και αν δεν το αντιλαμβάνεστε επαρκώς, πηγαίνετε μπροστά σ’ έναν γέρο ή μια γριά και ψάξτε στις βαθιές χαρακιές του προσώπου τους, στο σκληρό βλέμμα που όμως συνεχίζει ν’ αναζητά το πείραγμα και το παιχνίδι, στην παιδιάστικη διάθεση που θυμάται όταν ήταν παιδί και χαίρεται που τώρα στο τέλος ξαναγυρίζει εκεί απ’ όπου άρχισε αυτό το διαστρικό ταξίδι.
Στο παρακάτω βίντεο, μεταξύ άλλων, ο πρωταγωνιστής με το πηγαίο και γνήσιο καλλιτεχνικό ταλέντο που αν ήταν στην Αθήνα κι όχι στο Ληξούρι θα βρισκόταν στην κεντρική σκηνή των
κωμικών:
κωμικών:
Απολαύστε τον σε μία από τις πάμπολλες πτυχές του πηγαίου και αυθεντικού ταλέντου του!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου