της Ελένης Γιαννακούδη
Και τώρα που έπιασαν τα πρωτοβρόχια και η ψυχή μελαγχολεί, τώρα που φθινοπωριάζει, όπως φθίνουν και οι αξίες αλλά και τα κριτήρια προσδιορισμού αυτών των αξιών...
Τώρα είναι χρεία για περισυλλογή και δράση…
Μίλτος Πασχαλίδης - Επικαιρότητα
Δίσκος: Ξένοι σ’ ένα τόπο που αλλάζει (MINOS EMI - 2012)
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Οδυσσέας Ιωάννου
Στίχοι:Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
Πενήντα ανδρείκελα οπλισμένα να φυλάνε
Διακόσιοι κόλακες σκυμμένοι στα νερά
Να καθαρίζουν εκεί που οι νάνοι κατουράνε
Παλιοί πελάτες δυο κεφάλια πιο ψηλά
Να ατενίζουν το κοπάδι που βελάζει
Γιατί ακόμα δεν το έκαψε η φωτιά
και ό,τι δεν καίει, δεν το αγγίζει, δεν το νοιάζει
Η επικαιρότητα πουλάει πραγματικότητα
Όποιον μιλάει, όποιον γελάει, όποιον κινείται
Όμορφα χρόνια, διαφημίσεις, ομαλότητα
Η επικαιρότητα πουλάει ό,τι πωλείται
Μια πολιτεία ρημαγμένη με σκοπό
Ένας σκοπός κρατάει τα όπλα παρά πόδα
Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
αθροίζουν τόκους, διαταγές, πολεμοφόδια.
Κι οι ψηφοφόροι στριμωγμένοι στην ουρά
σπρώχνονται, βρίζουν και μετράνε γνωριμίες
Για να γλυτώσουν ό,τι αξίζει να σωθεί,
μιας μέρας ψέματα, μιας ζωής οικονομίες
Πενήντα χρόνια προθεσμία τελική
Όση χαρά χωράει στη μύτη η βελόνα
Καθείς του οίκου του αταραξία, υπομονή,
εννέα τράπεζες ενωμένες στον αγώνα.
Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
σε περιμένουν όσο ο φόβος ωριμάζει.
Πέρα στο ξέφωτο αρχίζει μια βροχή
μες τα βρεγμένα μια στιγμή που λαμπαδιάζει.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Οδυσσέας Ιωάννου
Στίχοι:Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
Πενήντα ανδρείκελα οπλισμένα να φυλάνε
Διακόσιοι κόλακες σκυμμένοι στα νερά
Να καθαρίζουν εκεί που οι νάνοι κατουράνε
Παλιοί πελάτες δυο κεφάλια πιο ψηλά
Να ατενίζουν το κοπάδι που βελάζει
Γιατί ακόμα δεν το έκαψε η φωτιά
και ό,τι δεν καίει, δεν το αγγίζει, δεν το νοιάζει
Η επικαιρότητα πουλάει πραγματικότητα
Όποιον μιλάει, όποιον γελάει, όποιον κινείται
Όμορφα χρόνια, διαφημίσεις, ομαλότητα
Η επικαιρότητα πουλάει ό,τι πωλείται
Μια πολιτεία ρημαγμένη με σκοπό
Ένας σκοπός κρατάει τα όπλα παρά πόδα
Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
αθροίζουν τόκους, διαταγές, πολεμοφόδια.
Κι οι ψηφοφόροι στριμωγμένοι στην ουρά
σπρώχνονται, βρίζουν και μετράνε γνωριμίες
Για να γλυτώσουν ό,τι αξίζει να σωθεί,
μιας μέρας ψέματα, μιας ζωής οικονομίες
Πενήντα χρόνια προθεσμία τελική
Όση χαρά χωράει στη μύτη η βελόνα
Καθείς του οίκου του αταραξία, υπομονή,
εννέα τράπεζες ενωμένες στον αγώνα.
Νάνοι επτά με ξυλοπόδαρα χρυσά
σε περιμένουν όσο ο φόβος ωριμάζει.
Πέρα στο ξέφωτο αρχίζει μια βροχή
μες τα βρεγμένα μια στιγμή που λαμπαδιάζει.
Μίλτος Πασχαλίδης - Σκυλίσια ΜέραΔίσκος: Ξένοι σ’ ένα τόπο που αλλάζει (MINOS EMI - 2012)
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Οδυσσέας Ιωάννου
Στίχοι:
Είναι όλα πάλι τόσο μπερδεμένα
και δε μπορώ να βρω πού έχω φταίξει,
με τρώνε στόματ' ανοιχτά και πεινασμένα,
σα να με σφίγγει μια θηλιά που έχω πλέξει.
Απ' το πρωί τα νιώθω όλα να στραβώνουν
και λέω πως δε μπορεί, πως κάτι θα ισιώσει,
δε γίνετ' όλα στο μυαλό μου να μαλώνουν,
θα με παιδέψει, αλλά κάπου θα τελειώσει.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Πέρασ' η μέρα και δεν ξέρω πού έχω φτάσει,
σα να με ρίξανε αλλού, σε ξένο τόπο,
δεν ξέρω τ' είναι αλλά θέλω να περάσει,
δεν ξέρω τί, δεν ξέρω πώς, βρες έναν τρόπο.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Οδυσσέας Ιωάννου
Στίχοι:
Είναι όλα πάλι τόσο μπερδεμένα
και δε μπορώ να βρω πού έχω φταίξει,
με τρώνε στόματ' ανοιχτά και πεινασμένα,
σα να με σφίγγει μια θηλιά που έχω πλέξει.
Απ' το πρωί τα νιώθω όλα να στραβώνουν
και λέω πως δε μπορεί, πως κάτι θα ισιώσει,
δε γίνετ' όλα στο μυαλό μου να μαλώνουν,
θα με παιδέψει, αλλά κάπου θα τελειώσει.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Πέρασ' η μέρα και δεν ξέρω πού έχω φτάσει,
σα να με ρίξανε αλλού, σε ξένο τόπο,
δεν ξέρω τ' είναι αλλά θέλω να περάσει,
δεν ξέρω τί, δεν ξέρω πώς, βρες έναν τρόπο.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου